Dit verhaal, over een vierkante doelpaal, over EDON, en over Erica, begon op een zondagmiddag in december. Nog wat gammel na een weekje griep bladerde ik door een van mijn favoriete magazines over voetbal. De “Voetbalreisgids” van Santos plofte een dag eerder op de mat, en een beter middel tegen de griep kon ik me nauwelijks voorstellen. Een klein artikeltje op pagina 54 trok mijn aandacht. De Voetbalreisgids deed zijn werk, de koorts laaide toch weer op, ik wilde voetbal, ik wilde op reis, ik wilde naar… Zwolle!
Net buiten het centrum van Zwolle, aan de Weteringkade, ligt het veld van voetbalvereniging EDON. Over die vereniging is ook genoeg te vertellen, maar veld en vereniging zijn vooral uniek vanwege de vierkante, houten doelpalen (met bijpassende lat, natuurlijk). Echt, je gelooft je ogen niet! Het is, opnieuw volgens mijn Voetbalreisgids, het laatste voetbalveld in Nederland met houten doelpalen. Dat is toch een mooie trip down memory lane, zoals de Engelsen zeggen. De Zwolse vertaling kan ik niet zo snel vinden…
Lekker lui op de bank browse ik naar voetbalvereniging EDON. Eerst maar eens op digitale ontdekkingsreis, op zoek naar foto’s van dat mooie veld. Ja, daar zijn ze. Heerlijk om te zien, en wat een mooie locatie.
In december ontstond het plan om toch maar een keer naar Zwolle te gaan, zodra er weer gevoetbald mocht worden, om daar met eigen ogen te zien en met eigen oren de reacties te horen. Op dat moment wist ik nog niet, dat mij (en jullie ook) nog een hele mooie verrassing te wachten stond…
Vol verwachting klopt mijn hart, als ik een paar maanden later naar Zwolle onderweg ben. De voetbalvereniging EDON heeft maar 3 elftallen: Dames 1, Heren 2, en Heren 3. Een mooie weerspiegeling van een moderne vereniging, las ik ergens. Helemaal waar.
Wat een gaaf veld! Fascinerend, vanaf het moment dat ik uit de auto stap. Het veld lijkt weggestopt, het ligt lager dan de omgeving, met aan alle kanten een flinke bosstrook met hoge bomen. Geen wegen, alleen het doodlopende weggetje waar mijn auto staat. De vogels fluiten, een enkele fietser of hardloper. Je hebt geen moment het idee dat je in een stad bent.
Ik loop eerst via het fietspad over de dijk, met aan de ene kant het veld, aan de andere kant het Almeloos kanaal met woonboten. Vanaf dat fietspad heb je een geweldig uitzicht op het veld. Natuurlijk zie ik gelijk de doelen, de kantine, de kleedkamers. Een hoge boom met veel meer voetbalschoenen dan in de boom bij Cobu Boys op Sportpark Zielhorst.
Langs het veld zie ik een bord: “Frans bedankt voor vele jaren voorzitterschap”. Opmerkelijk bord, want deze tekst kun je wel vanaf het veld lezen, maar niet vanuit het clubhuis. Maar wat een mooie manier om je voorzitter te bedanken voor al zijn inzet! Achter het verste doel zie ik een paar verdwaalde lichtmasten. Zo te zien kunnen die hooguit het ruige struikgewas verlichten. De teams trainen blijkbaar op het speelveld.
“Erica, ga door!”, klinkt de luide aanmoediging vanaf het veld. Ik loop op het terrein, waar een wedstrijd van Vrouwen 1 aan de gang is. EDON speelt in blauw-wit, dat weet ik. Geen idee wie de tegenstander is. De spits van EDON heeft snelheid en een goed schot in de benen. Net naast. “Goed gedaan, Erica” klinkt het.
Het kwartje valt pas minuten later, ergens ver weg in mijn achterhoofd. Wacht ’s even, zou het? Vaag herinner ik me een bericht van Erik Roest dat Erica de Bok, oud-speelster van Cobu Boys, in Zwolle is gaan voetballen. Even zoeken op internet. Ja hoor, “Erica de Bok, kanon van EDON”, in De Swollenaer.
Met heel andere ogen kijk ik nu naar de wedstrijd, met die opmerkelijke band tussen EDON en Cobu Boys. Na afloop zoek ik mijn oud-clubgenote op. Wat een grappig toeval, en Erica werkt spontaan mee aan het beantwoorden van paar vragen voor Cobu Boys:
Aaldert: Allereerst, hoe gaat het met je? Erica: Het gaat goed met me! Ik heb de opleiding Calo aan Hogeschool Windesheim afgerond en ben sinds vorig schooljaar aan het werk als buurtsportcoach bij SportService Zwolle. Hierbij geef ik lessen bewegingsonderwijs op een basisschool in Zwolle en ben ik in de wijk actief om zoveel mogelijk mensen in beweging te brengen. Daarnaast ben ik clubkadercoach bij vier turnverenigingen in Zwolle. Hierbij ondersteun ik voornamelijk de trainers op didactisch en pedagogisch vlak. Tot slot ben ik ook trainer bij THINK op school. THINK op school is een maatwerk lessenserie gericht op sociaal-emotionele ontwikkeling, met het 5G model als leidraad. In de lessen praten jongeren over dingen die iedereen in het leven kan tegenkomen. Hierbij worden er verschillende thema’s behandeld, die in samenspraak zijn vastgesteld. Kortom, ik heb een ontzettend diverse baan en heb het erg naar mijn zin op mijn werk. Daarnaast ben ik heerlijk aan het voetballen op het veld en in de zaal en geniet ik ervan om met mijn vrienden af te spreken.
Aaldert: Hoe kwam je bij EDON terecht? Erica: Via een berichtje op de facebook pagina van de studentenvereniging waarbij ik zat, Navigators Zwolle, zag ik dat ze nog speelsters zochten voor het damesteam bij EDON. Na een aantal trainingen meegedaan te hebben heb ik me, samen met wat vriendinnen van de studentenvereniging, ingeschreven bij de club. Het is een team met (oud) studenten, een leuke mix dus tussen jong en iets ouder.
Aaldert: Wat een gaaf veld, tussen de bomen, met bijzondere kleedkamers en clubgebouw. Ik kan me voorstellen dat EDON wordt omschreven als een soort cultclub. Merk jij dat ook? Erica: EDON kun je inderdaad zien als cultclub. Allereerst natuurlijk te beginnen met onze beroemde en beruchte vierkante doelpalen. Binnenkant paal is nog nooit zo lastig geweest. Daarnaast hebben we 1 veld, wat dus meteen ons hoofdveld is. Daar omheen staan de kantine en onze kleedkamers. Veel teams filmen en maken foto’s wanneer ze het complex binnenlopen, omdat ze zo onder de indruk zijn van de plek waar ze terecht zijn gekomen. De vierkante doelpalen, de molshopen langs het veld en de authentieke uitstraling van vv EDON vind ik charmant.
Aaldert: Bij Cobu Boys was je altijd (ook) al een makkelijke scorende spits, wat vind jij van die houten vierkante doelpalen? Erica: Ik heb de afgelopen seizoenen inderdaad ook aardig wat goals mogen maken, maar dat is ook echt dankzij de rest van het team. Het is de afgelopen jaren veranderd van lange ballen naar voren, naar mooie uitgespeelde doelpunten. Van dat laatste kan ik echt enorm genieten. Natuurlijk is doelpunten maken leuk, maar ik geef liever een assist of scoor uit een mooi uitgespeelde kans dan dat het ‘lange ballen voetbal’ is. De houten doelpalen hebben wel eens in mijn voor- en nadeel gewerkt. Ik heb vooral geleerd om altijd door te lopen na een schot op doel, voor je het weet ligt de bal namelijk weer voor je voeten. Het is denk ik voornamelijk voor onze tegenstanders wennen en dat werkt wel eens in ons voordeel.
In de auto, op weg naar huis, gaan mijn gedachten ver, heel ver, terug in de tijd. Ooit voetbalde ik in de jeugd ook op velden met van die mooie en minder mooie houten doelen. Het mooiste effect was als het veld of de bal nat was, en dat je dan op de paal schoot. Natuurlijk kon je dan op die vierkanten paal een perfecte afdruk van een bal zien. Op de lat was zo’n afdruk helemaal indrukwekkend. Een ander effect waar we als kleine voetballertjes ontzag voor hadden: de verhalen dat iemand wel eens de lat of de paal doormidden had geschoten. Zou dat echt mogelijk zijn? Het was fascinerend om over na te denken wat voor held je dan zou zijn. Tja, en dan nog: zou de bal op de lat kunnen blijven liggen? Wat zou er dan moeten gebeuren? Of, en dat is natuurlijk wel eens gebeurd: aan een vierkanten paal zitten randen, die best scherp en gevaarlijk konden zijn. Spelers en vooral keepers die tegen die rand aanliepen of gleden, dat leverde flinke verwondingen en blessures op. En, niet te vergeten, het geluid is simpelweg anders, als een bal tegen het hout geschoten wordt.
Een heerlijke voetbalmiddag, met nieuwe en oude herinneringen. De hartelijke groeten van Erica, die zich meerdere kampioenschappen met het Cobu Boys meisjesteam herinnert. Vandaar bijgaande foto van dat kampioensteam Cobu Boys MB1 (2014/2015) waar Erica op de voorste rij zit, derde van links.
April 2022, Aaldert Hofman.
Leave a Comment