Ik zie ze lopen, achter het huis. Dat mag nog net! De achterbuurtjes, een vader met zijn twee jongens. En een bal. De jongens in het trainingspak of voor een deel zelfs in het voetbaltenue van hun eigen club. In dit geval voetbalvereniging Hoogland. Het is duidelijk, ze willen voetballen. Ik ook, na twee weken thuiswerken achter mijn laptop. Het voelt bijna als de zomerstop, maar dan in maart…
Vorige week was ik nog even op de club. Sportpark Zielhorst ademde inderdaad de sfeer van de zomerstop. Lege parkeerplaats, lege fietsenrekken, en ook een leeg tassenrek. De lijnen op het veld waren nauwelijks nog zichtbaar. Het scorebord toonde nog steeds de uitslag van de laatste thuiswedstrijd van Cobu Boys 1.
Was er dan niemand? Jawel, want net als in de zomerstop zijn er altijd wel een paar vrijwilligers die wat voor de club aan het doen zijn. Zo was Jos buiten aan ‘t klussen, terwijl binnen onze penningmeester Johan nog wat aan het opruimen was in de kantine. Heel onnatuurlijk groetten we elkaar op 10 meter afstand. Ik moest zelf even wat ophalen uit de bestuurskamer en was in 10 minuten weer weg.
De volgende dag loop ik een ommetje door de buurt. Onbewust brengen mijn voeten me als vanzelf naar een voetbalveld, dit keer ASC Nieuwland. He-le-maal dicht! Dat zie je anders nooit, er zijn altijd wel een paar jochies aan het ballen. Geen bevoorrading, geen volle afvalcontainer, geen vrijwilligers. Geen verdwaald achtergelaten oranje-gestreept hoedje op het veld, achtergebleven na de training op de vorige avond.
Ik denk er inmiddels zelf over om een bal te kopen. Dat is heel lang geleden, dat ik dat deed. Gewoon, om in m’n eentje te ballen. Balletje hooghouden, en er is altijd wel een garagedeur of een blinde muur in de buurt. Wat zeg je, ben ik daar te oud voor? Hoezo, te oud? Dat maakt bij Cobu Boys niets uit, hebben we bewezen. Voetbal blijft mijn tweede liefde…
Langs de snelweg A28, van Amersfoort naar Zwolle, staat een boerderij net voorbij Nijkerk. In het grasland naast de boerderij staan twee voetbaldoeltjes. Heel simpel, geen net of zo. Het is aan de kant van het randmeer. Ik stel me voor dat daar nu overdag twee jochies voetballen. Of meisjes natuurlijk! Ze mogen niet naar school, niet naar hun voetbalclub. Dus spelen ze maar 1-tegen-1 op een groot veld. Ik weet zeker dat elke automobilist kijkt en het liefste even mee wil doen.
Tja, ik mis het trainen. Ik ben op woensdagavond thuis. Dat gebeurt eigenlijk nooit. Alleen in de kerstperiode, want in de zomer train ik gewoon door met onze Cobu Boys zomertraining. Dat lijkt ook nu weer de eerste kennismaking met de bal te worden.
Zomerstop in Maart. Zal ik toch maar een bal kopen?
27-03-2020, Aaldert Hofman
Leave a Comment