Damion is net 20. Irene speelt in de pupillen, Dick is net 68 en speelt elke week volle bak bij de Krasse Knarren. Ik ben 45 en heb de Mexicaanse griep. Het is Nieuwjaarsdag 2010.
Nu is het Nieuwjaarsdag 2020, 10 jaar later. Wat is er de afgelopen 10 jaar, het afgelopen decennium, bij onze Cobu Boys veranderd? Damion is op weg naar zijn 150e wedstrijd in Cobu Boys 1. Irene speelt bij Vrouwen 1. Ton (72) is bij de Krasse Knarren de opvolger van Dick als oudste speler. Langzaam trekt de mist in mijn hoofd op, als ik me probeer te herinneren wat er zoal gebeurd is in die 10 jaar. Een rollercoaster, zou Danny Vera zeggen…
Je hebt het al vaker gehoord deze dagen: 10 jaar geleden had niemand een smartphone. Op een regenachtige zaterdag bleef de telefoon in het clubhuis rinkelen, rinkelen, rinkelen. Iedereen belde om te vragen of de wedstrijd afgelast was. Bij wedstrijden van Cobu Boys 1 belde Hans Wijkhuizen zich helemaal suf om na te vragen wat de uitslagen van de andere verenigingen waren. Hoe anders is dat vandaag met WhatsApp en de app van Voetbal.nl of Voetbaluitslagen.
Facebook, Insta, Twitter: sociale media bestonden niet of nauwelijks. De website was er wel, en we hadden Pagina 219 van Omroep Amersfoort Teletekst. Daarmee bleef je op de hoogte van nieuwtjes en uitslagen. Tja, dat is dus écht veranderd!
Grote veranderingen in de afgelopen jaren ook voor competitieleiders, wedstrijdsecretaris, en leiders. We stapten af van het papieren wedstrijdformulier dat in drievoud werd ingevuld, we hadden de oranje plastic spelerspas, het wedstrijdprogramma kwam weken van te voren digitaal beschikbaar. De KNVB stopte met vrijwel alle papieren communicatie.
Vernieuwend was Cobu Boys met het Peutervoetbal. De allerjongsten konden al vanaf 3 jaar tegen een bal trappen. Een paar van hen, zoals Koen Jooren en Forlan Voost, spelen inmiddels in de jeugd.
Cobu Boys 1 heeft een mooi decennium achter de rug. Ik vind het saai als je elk jaar in de grijze middenmoot eindigt, dus ik heb niets te klagen. Een kampioenschap in 2017, twee keer periodekampioen, zowel promoveren als degraderen via nacompetitie. Elk jaar was de competitie spannend. De laatste jaren waren extra leuk met stadsderby’s tegen VOP, De Posthoorn, HVC, en KVVA.
In 2010 verscheen ons clubblad de Cobu Boys Klok nog 10 keer per jaar. De redactie met Hans Wijkhuizen en Martin Roelofs zorgde daarvoor. Met de opkomst van websites en social media verdween de relevantie van het papieren clubblad. Het verscheen nog enkele keren digitaal, en dat was het.
In 2013 de eerste Cobu Boys Presentatiegids, in eigen beheer gemaakt. Geweldig, wat een mooi product. De “echte” journalisten waren jaloers. Eindredactie door Erik Roest, vormgeving door Colin Develing, foto’s van Henry Charmant, artikelen van Vincenza la Porta, Tijs van den Brink, Rick Ruitenbeek en mijzelf. In de jaren daarna verscheen de presentatiegids nog drie keer.
We hadden de blog van de voorzitter. Ik krijg er nog wel eens een reactie op. Het was een mooi middel om het werk van het bestuur dichter bij de leden te brengen. Meestal leuk om te doen, soms een verplichting.
Bij Cobu Boys speelde een meisjesteam op ongekend hoog niveau. De meeste leden hadden dat helemaal niet in de gaten, maar dat team werd keer op keer kampioen. Renske, Veerle, Lian, Erica, Willemijn, Irene, noem ze maar op. Ze speelden Hoofdklasse, met uitwedstrijden in Enkhuizen en Den Helder. Een geweldig goed en leuk team, waarvan een aantal gelukkig nog steeds bij Cobu Boys speelt. De opkomst van het vrouwenvoetbal bij Cobu Boys is voor mij geen verrassing.
Nieuw kunstgras, waardoor het voetballen op kunstgras geen straf meer is. Het Amersfoorts Voetbalkampioenschap in 2015, een geweldig succes door inzet van talloze vrijwilligers. Met een weergaloos openingsdoelpunt van Robin van den Brom tegen De Posthoorn. Met een weergaloze teleurstelling voor doelman Wouter Duizendstra, die zijn scheenbeen brak op de openingsdag. Maar Wouter komt terug, keer op keer, een echte clubman!
Roodzwart gestreepte nieuwe shirts, dat was ook een echte verandering. Uniforme uitstraling, gaaf! Scheidsrechters, we vergeten vaak hoe belangrijk ze zijn. Arnoud, Marco, Peter, Michael, Baktosh, Rein, Leon, Patje, ze floten talloze wedstrijden. De laatste jaren zie ik gelukkig de opkomst van jeugdige scheidsrechters zoals Brian, Mike, Rick. Waar blijven onze vrouwelijke scheidsrechters?
Wat hetzelfde is gebleven? Ach, dat is makkelijk: het plezier in het voetbal! Cobu Boys is een familieclub waar plezier en goede sfeer belangrijk zijn en blijven. Dat gaat het ene moment wat makkelijker dan het andere moment. Als je team elke wedstrijd dik verliest, als de onderlinge samenwerking niet goed is, als er weer eens te weinig vrijwilligers zijn, als er weer vacatures in het bestuur zijn. Dat zijn momenten waarop het moeilijk is, waarop spanningen ontstaan. Niemand wil dat, toch gebeurt het. We willen het beste voor de vereniging, het beste voor de leden, en ondertussen vergeten we iets…
In 2013 bracht ik het allereerste exemplaar van de allereerste presentatiegids bij Rein van den Berg, op zijn allerlaatste ziekbed. We spraken een half uurtje, langer ging niet. Zijn woorden “Voetbal is een spelletje, het blijft zo’n leuk spelletje…” staan mij nog altijd helder voor de geest.
Elke week geniet ik van dat spelletje. Die liefde voor de bal blijft, altijd. Vergeet niet te genieten!
Ongetwijfeld vergeet ik nu mooie mensen en mooie momenten. Dat ligt aan mij, natuurlijk niet aan het belang van die mensen of momenten. Mijn allerbeste wensen voor een mooi en gezond 2020!
01-01-2020, Aaldert Hofman
Leave a Comment